Hatice Acar Karadeniz
Doğa en çok çocuğu sever.
Ağaçlar, kuşlar, dereler, yollar…
Küçük bir dal parçasıyla konuşur musunuz siz?
Ben konuşurum.
Çünkü çocuğum.
Kuşlar pencerelerde çocuk sesi arar.
Bir dere görsem
Islanmaktan korkmam.
Çünkü çocuğum.
Elimdeki sopa atımdır, koşarım.
Sofrada kaşığım ile sohbet ederim
Çünkü çocuğum.
Evler de sevsin bizi.
Eşyalar gitsin, annem yorulmasın.
Bir taş bulsam kaplumbağa gibi
Eve getirsem, boyasam
Hiçbir cam kırılmasa…
Çocuk olsam evlerde
Kıran, dağıtan değil
Adım çocuk olsa.
Doğada rahat etsem
Evde rahat etsem
Rahatsız olur musunuz?
Hatice Acar Karadeniz
