Yazar: Nurettin Özcan

Zaman zaman aklıma değişik sorular takılır. Bunlar yaşadığım anla bazen tamamıyla ilgisiz gibi görünse de aslında hep insanla ilgili temel sorulardır. Zaten denklemde insan faktörü hâkim olunca sorular nasıl olursa olsun cevapları bütün zamanlar için zorlaşıyor. Hele hele mü’mince bir hayatının niteliğine dair soruların en gerçekçi cevabını ararken cesurca ortaya koyacağımız öneriler, bir yandan olayları hangi gözle değerlendirdiğimizi açıklarken; diğer yandan da gerçekte kim olduğumuzun ipuçlarını verecektir. Öyle değil midir? Meselâ, kutlu bir gelecekten bahsederken kişisel olarak bu hayata neler kattığınızı hiç düşündünüz mü? Eğer bunu gerçekten düşünmüşseniz, bunda Rabbinizin rızasının mı, yoksa nefsinizin payının mı baskın olduğunu da görmelisiniz. Burası oldukça önemlidir, zira şimdiye kadar en ateşli ittifakları yalnızca nefsimizle yaptık. Kaçamak cevaplarla kendi vicdanımızı aldatmaya çalışmadığımız zamanlar bunun böyle olduğunu kolaylıkla fark edebiliriz. Continue Reading

• Hatice Acar Karadeniz

  söylediğimi duysan;

  ‘Senden ayrılma günü’ diye

  gülersin.

  güne gülmüş olunca sen

  sabahın her vaktini

  hafe alırsın.

  ben bilirim ki

  ayrılma günü takvim aramaz.

  hâlbuki sen,

  günleri de yüzleri de

  saymak istersin.

  …

  ayrılma günü çattı

  yüzüm kanadı.

  fakat ayrılma günüdür.

  hangi kelimeler gerek bilmiyorum.

  bu dünya, bana değil!

  iki gözün

  görmüyor.

  sonra irileşiyorum.

  bizi ayıran bu dünya sevgisidir.

  irileşmek nedir diye konuşsak

  parmaklarınla konuşurum

  yine ayrılırız.

  ellerinle konuşur

  yine ayrılırız.

  kalbinin sayısıdır bizi bölen.

  beni bir etmez

  bir kaderin terine terkedersin

  …

  erkenden uyurum, iyi olma gerekçesi sanırsın.

  rüyalarım ödünç bir gelinliktir.

  mesela

  senin sabahlarını yakalayamam,

  küsmezsin.

  mesela güzel olma ihtimalimi ortadan kaldıran aklındır.
• ölümü kendim yerine koyuyorum.

  bir toprak inancı

  bu senin için.

  ayrılık bana yeter.

  ölmek gibi günü ayrılığın.

  dil ayrılır önce.

  bir ayrılık cümlesi

  “sayılı gün “

  yeterlidir senin için.

  …

  sayılınca yoksullaşmak

  benim bilmediğin yanım

  ey

  evimin direği

  odalarımın adı

  bizi bu dünya sevgisi ayırdı.

  yetmez artmaz bir dünya sevgisi…

  bilirim ki ayrılık,

  herkesi götürmez.

  sen gidersin,

  sayılı gün dersin,

  bu en temiz cümlen olur.

  ben ayrılıkla kalırım.

  sayılı gün cümleleri ürkütür beni.

  güzelliği kaçmış bir ihtimal

  kalbim

  kelime dolu.

  sen gidersin…

Yazar: Ömer KARATAŞ

Köyümün bağlı olduğu ilçede dershaneye gitme imkânımız yoktu. Bu yüzden babam beni dershane öğretmeni olan amcamın yanına göndermişti. Böylece okulla birlikte dershaneye de gidecek, üniversite sınavına hazırlanacaktım. Ailemden ilk defa ayrılmış, bir öğrenci evinde kalmaya başlamıştım. Her şey yeni idi benim için. Yeni bir il, yeni bir okul, yeni arkadaşlar.

Lise ikinci sınıftaydım. Sınıfımız benim gibi başka illerden gelen arkadaşlardan oluşuyordu. Sınıf başarısının çok da iyi olmadığını söyleyebilirim. Dersimiz edebiyattı. Öğretmenimiz daha önce hiç görmediğim bir tarzda dersi işliyordu. Dönem başından beri Fuzûlî’nin “Su Kasidesi” isimli şiirinin tahlilini yapıyorduk.  Edebiyat öğretmenimiz her ders şiirin birkaç beytini tahtaya yazıyor, anlamını bilmediğimiz kelimelerin anlamını veriyor, şiirdeki söz sanatlarını açıklıyordu. Ders bu şekilde devam ediyordu. Birçok arkadaşım dersin işlenişinden rahatsız olsa da benim şiire olan merakım derse olan ilgimi arttırmıştı. Bir yandan öğretmeni dinliyor, bir yandan da “ben de böyle güzel şiirler yazabilir miyim acaba?” diye düşünüyordum. İlerde böyle güzel şiirler yazacak, sonra bunları edebiyat dergilerinde yayımlayacaktım. Şiirlerim edebiyatçılar tarafından beğeniyle karşılanacaktı. Belki de bir yayınevi kitabımı yayımlar ve okurlar için bir imza günü dahi düzenleyebilirdi. Continue Reading

Besime Özgür

Karanlığa gömülür şehir

Caddeler, evler, ben

Gülüşünü hatırlarım

Bir ışık huzmesi

Bir serçe sesi

Bir deniz esintisi

Aydınlanırım.

Toplaşır bulutlar

Yağmurlar yağar

Gökkuşağını beklerim

Sıcak, demli bir çayı

Pencere önünde

Açar menekşeler.

Kokun gelir önce

Hasretlenir çiçekler

Kalbe değer sesin

Kalırım öylece

Konuş dersin,

Anlat Continue Reading

Yazar: İlkay Yılmaz

Şarkı söylediğimi hayal ediyorum. 

Ve bana soruyorsun:

“Ne yapıyorsun, oğlum?

Hayalindeki şarkı ne anlatıyor çocuğum?”  

 Anne, bir zamanlar bir evim olduğunu söylüyor 

Şimdi hiç evim yok anne.

Bir zamanlar bir sesim ve dilim vardı.

Şimdi ise ne sesim, ne de dilim var.

 Kaybettiğim sesim ile,

 Kaybettiğim bir dilde,

 Kaybettiğim evim hakkında,

  Bir şarkı söylüyorum anne.

Paramparça olmuş evler ve rüzgârın etrafa savurduğu paçavralar. Sonra kar… Her yer bembeyaz… Ardından mezarlık… Bir kadın, rüzgârlı havada karlarla örtünmüş mezarlığın içinden geçerek gidiyor. Bir ağacın dalında boynundaki ilmekle şair Hamza’nın bedeni asılı duruyor. Abdullah Sidran’ın yukarıdaki dizeleri eşlik ediyor filmin açılış sekansına. Ölüm var sadece sahnede. Bu sahne hayatın içinden bir kurgu ya da bir senaristin fantazyası değildi. Bizatihi bir şehrin görünümüydü. Hem de en yalın haliyle. Sadece ölüm vardı havada ve yerde. Kar örtebilir mi ölümleri?

1992-1995 yılları arasında Bosna kan akıttı. On binlerce beden Sırpların katliamlarına uğradı. Bosna’nın üzerine ölüm çöktü. Dünya oradaydı. Ama sessiz kaldı. 1997 yılında savaştan iki yıl sonra yok olmaya yüz tutmuş bir ülkenin yaşadıkları hâlâ taptaze iken, yönetmen Ademir Konevic, senaryosunu Abdullah Sidran ve Pjer Zalica ile birlikte yazarak dünyanın görmek istemediği ülkelerini şiirsel bir dille sinemaya aktarmışlar. Eğer dünya bir gün kendisiyle yüzleşmeye başlarsa tarihin tozlu sayfalarına bakarken belki bu kayıtla da görmezden geldiği Bosna’yı bu defa görebilir.

Kusursuz Çember, Bosna’nın savaş yılları boyunca yaşadıklarına, bir milletin nasıl yok edilmeye çalışıldığına ışık tutarken, insanoğlunun zor zamanlardaki çaresizliğine de değinerek, tarihin bir dönemine ve dünyanın kayıtsızlığına şahitliğe çağırıyor bizleri. Continue Reading

Yazar: Adil Akkoyunlu

Ayrılık demektir hicran. Ayrılığın verdiği şiddetli, büyük acı ve ıstırap demektir. Hicretle aynı kökten… Karşıtı vuslat ve vahdettir.

Nice zamandır Muhammed ümmeti hicran ateşiyle perişan… Vahdetin ve vuslatın hasretiyle yanıp kavrulmada… Zindan oldu dünyaları. Yaşanmaz oldu vatanları. Ölümü göze alıp nefes alabileceklerini düşündükleri diyarlara hicret ediyorlar, birçoğu yollarda telef olarak…

Tevhid ve vahdet dini olan İslam, insanlar arasında küskünlük, kırgınlık, kavga sebebi olacak, sosyal yapıyı bozacak bütün ayırımcılıkları, fesadı yasaklıyor.

Allah’ın kulları arasında renk, dil, sınıf, cemaat ayrımı, mezhepçilik ve kavmiyetçilik insanları birbirinden uzaklaştırıyor, kıskançlık, kin ve düşmanlık tohumu ekiyor aralarına. Bunların başında ırkçılık belası geliyor.

İnsanların farklı renk, dil, ırk ve kavimlere mensup yaratılmaları, birbirlerine karşı övünmeleri ve aralarına düşmanlık sokmaları için değil; tanışma sebebine dayanır. İnsanın ve her şeyin tek yaratıcısı olan Allah Teâlâ: “Ey insanlar, doğrusu biz sizi bir erkekle bir dişiden (Âdem ile Havva’dan veya bir ana ve babadan) yarattık. Birbirinizle tanışmanız için sizi kavimlere ve kabilelere ayırdık. Muhakkak ki Allah yanında en değerli olanınız, O’na karşı en çok takvalı davrananızdır. Şüphesiz Allah bilendir, her şeyden haberdardır.” Continue Reading

Yazar: Reşat Cengil

Alev Alev yanan bir kalple, bulutların arasında yağmur damlalarıyla yaşıyorum… Bir gün geldi, nefesim rüzgâra dönüştü ve gökyüzünü beyaz bulutlarla süsledim ve bir gün geldi, ateş taşıyan bir kasırga sürdü bembeyaz bulutlarımı. Nefesim kasırgaya dönüştü ve ufkumu kana buladım.

Apaçık ve merhamet dolu bir kalple doğuyorsun bu hayata… Ve yaşıyorsun… Ve sonra yürek kapanıyor yavaş yavaş… Ansızın boğuyor seni… Boğulur gibi oluyorsun… Gün geliyor ve sen sadece maske oluyorsun…

Yeni hayatının kıymetini bil… Onu sana vereceğim… Bil ki yaşamak hayret etmektir…

Tenkid ibadettir derler… Niyetler sadece sahiplerine aşikârdır… Bil ki yaşamak sorgulamaktır… Bil ki sorgulanmayan bir ezberi, karanlık gecelere tapmaktır…

Dokunsam arkadaşlarına ölürler hemen… Kırılır zihinleri, buz tutmuş ırmaklar misali… Zifiri karanlık gecede bir yıldızın kayması gibi düşerler sonsuzluğa… Gözlerimden yaşlar boşandı ve bu karanlık, bu acayip dünyadan nefret ettim ben… Bir gün gelir yeniden severim diye… Continue Reading

Yazar: Ragıp Ergün

İnsan(lık) Açmazı

Oku! Yaratan rabbinin adıyla,

O insanı bir “alak”tan yarattı.

(Alak 1-2)

İnsan olmanın ne demek olduğunu

her geçen gün daha az bileceğiz.

Kehanetler Kitabı

Bir insanı anlamak istiyorsanız, öncelikle insanlar

hakkında bildiğiniz her şeyi ama her şeyi unutmalısınız.

Carl Gustav Jung

himmete muhtaç dede,

nerede kaldı gayrıya himmet ede.

!!! Sigmund Freud !!!

Nehirler mürekkep, ağaçlar kalem, yazarların da Nuh kadar ömrü olsa; insan ve insana dair konular anlatılarak bitirilemez. O kadar çok insan tanımı yapılmış ki insanlar tarafından, literatür taraması yapılırken insan insanlıktan çıkıyor. Sazı eline alan, muktedirliği söze alan, iktidarı gönlüne koyan, mürekkep yalayan, tükürdüğünü yalayan, sabah erken uyanan kim varsa, âlim ya da zalim, bugün bedenen yaşayan ya da soluğunu bugüne taşıyan herkes insan ve insanlık diye başlayan en az birkaç kelam etmiştir. Hem büyük yaratılıştan (dünyanın ve insanlığın) hem de küçük yaratılıştan (insanın) beri en çok bahsedilen olgu insanın ve insanlığın ne olduğudur. Otoriteyi -küçük ya da büyük fark etmez- eline geçirenin ilk yaptığı şeylerden biri insanın ne olduğu veya nasıl olması gerektiğini insanlara vahyetmesi olmuştur. Vahiy tabiri, tanımlaması mübalağa değil, az bile; çünkü vahyin asıl sahibi bile yüz çevirene mühlet tanıyor. “Yeryüzü Tanrıları”nın ise yüz çevirene zerre tahammülü olmuyor. “Mürtedin sosyo-psikolojik linçe tâbi tutulması helal, caiz, farz-ı kifaye”… Continue Reading

Yazar: Prof. Dr. İbrahim Sarmış

Cahiliye inanışı, anlayışı ve uygulamalarıyla ateş çukurunun kenarına gelmiş olan Arap toplumunu Yüce Allah, indirdiği vahiyle bilgilendirerek, uyararak, ödüller ve cezalar vaat ederek kurtarmış ve örnek bir İslam toplumu yapmıştı.

“Ey m’üminler! Allaha itaatsizlikten nasıl sakınmak gerekiyorsa öyle sakının ve ancak ona teslim olmuş kimseler olarak can verin. Hepiniz Allah’ın ipine/Kur’an’a (Bakara, 2/256; Lokmân, 31/22) sımsıkı sarılın. Sakın ayrılığa düşmeyin. Hele Allah’ın size verdiği birlik ve beraberlik nimetini iyi düşünün. Sizler vaktiyle birbirinize karşı kanlı bıçaklı idiniz, ama Allah kalplerinizi birbirine ısındırdı ve onun verdiği iman sayesinde kardeş oldunuz. Sizler  bir ateş çukurunun tam kenarında iken Allah sizi oraya düşmekten kurtardı. İşte Allah size ayetlerini böyle açıklıyor ki doğru yoldan şaşmayasınız. Sizler hayra çağıran, iyiliği emredip kötülükten sakındıran bir ümmet olunuz. Kurtuluşa erecek olanlar işte onlardır. Bölünüp parçalanan ve birbirlerine düşenler gibi olmayın. Böylelerin hakkının korkunç azap olduğunu bilin.” (Âl-i İmrân, 3/103-105)

Ama vahyin yasakladığı ve ısrarla kaldırmak istediği cahiliyenin şirkten sonra en bariz özelliği olan soyculuk, kabilecilik, kavimcilik zihniyeti çok geçmeden münafıkların ve eski nüfuzlarına tekrar sahip olmak isteyenlerin kışkırtmalarıyla toplumda hortlamış ve Müslümanlara çok pahalıya mâlolmuştur. Bin beş yüz yıldır Müslümanlar bu hortlamanın cezasını çekmekte ve bedelini ödemektedir.  Bunun bir numaralı sorumlusu, vahyin öğretileri yerine ulusçuluk çağrılarını hortlatan ve toplumu parçalayıp birbiriyle çarpıştıranlardır. Milliyetçilik ve İslâm konusunda düşüncelerimizi maddeler halinde belirtmeye çalışacağız: Continue Reading